Mapa strony11-06-2019
Szkoła Podstawowa w Dobiecinie świętowała jubileusz siedemdziesięciolecia powstania. Gośćmi uroczystości z tej okazji byli m.in. jej absolwenci, wśród nich wicestarosta Jacek Bakalarczyk. Spotkanie poświęcono wspomnieniom i wspólnemu spędzeniu czasu na rozmowach, oglądaniu zdjęć i szkolnych pamiątek. Obecni uczniowie przygotowali część artystyczną, w której pochwalili się swoimi talentami wokalnymi. Szkoła szczyci się swoim zapleczem dydaktycznym, sukcesami swoich podopiecznych, ale przede wszystkim rodzinną i serdeczną atmosferą, panującą w jej murach każdego dnia.
Przed II wojną światową we wsi nie było szkoły. Był tu dwór szlachecki z rozległymi dobrami ziemskimi i zabudowaniami. Ostatni dziedzic nazywał się Felicjan Otocki. Po II wojnie światowej utworzono tutaj PGR, natomiast w części dworskich czworaków zamieszkali pracownicy i urządzono prywatne magazyny. W sierpniu 1948 roku do pobliskiej wsi Piekary przyjechała warszawianka Aleksandra Bogusz. Okazała się ona prawdziwą „siłaczką”. Pani Aleksandra rodzinę straciła podczas wojny, mąż był lotnikiem i zginął w Bitwie o Anglię, a córka zginęła podczas Powstania Warszawskiego. Pani Bogusz przyjechała do nas z zadaniem stworzenia szkoły. Pragnęła likwidować analfabetyzm, który po wojnie był wszechobecny. Ludzie odnosili się do niej nieufnie, bo nie rozumieli potrzeby uczenia się czytania, pisania i liczenia, a także nie mieli zaufania do obcych.
Budynek, w którym miała powstać pierwsza szkoła, stał po drugiej stronie drogi, niedaleko miejsca, w którym teraz znajduje się Orlik. Pani Bogusz zastała budynek całkowicie zdewastowany, jednak jej to nie przeraziło. Z pomocą kilku życzliwych ludzi, przygotowała go do użytku szkolnego. I tak po wielu miesiącach starań, 8 listopada 1948 roku udało się rozpocząć pracę w szkole jednoklasowej, czyli takiej, w której wszyscy uczniowie uczą się w jednej grupie. Po wojnie wiele szkół, ze względu na braki lokalowe oraz brak nauczycieli, posiadało tylko jedną klasę. W 1949 roku w szkole założono elektryczność, a w kolejnych latach dokonano remontu.Zanim wybudowano nowy budynek szkoły, w którym się teraz znajdujemy, w starym było bardzo mało miejsca, dlatego pani Aleksandra oddała swoje mieszkanie na potrzeby szkoły, a sama zamieszkała tylko w jednej izbie.
W latach pięćdziesiątych część klas przeniesiono również do budynku gajówki, która stała w miejscu dzisiejszej szkoły. Także przez kilka lat szkoła była podzielona na dwa budynki po dwóch stronach dzisiejszej drogi. W 1961 roku stanowisko kierownika szkoły powierzono młodemu nauczycielowi, panu Czesławowi Pawlikowskiemu. Na jednym z zebrań z rodzicami, kierownik wystąpił z propozycją budowy nowej szkoły. Wniosek przyjęto z wielkim entuzjazmem. Na początku 1962 roku zawiązał się Społeczny Komitet Budowy Szkoły. Najpierw wybudowano jedną cześć budynku, a w nim dwie sale lekcyjne rozdzielone ruchoma ścianą. Po rozsunięciu ściany, powstawała duża sala przeznaczona na świetlicę. Górną część budynku przeznaczono na mieszkanie dla kierownika szkoły. Obecnie w tej części na parterze znajduje się stołówka i kuchnia, a na piętrze biblioteka i przez ostatnie 20 lat „zerówka”.
W 1962 roku do nowej części przylegał jeszcze stary budynek szkoły, którego środkową część nadal zamieszkiwał gajowy. Jednak w 1965 roku, gdy gajówkę przeniesiono, wybudowano następną część szkoły. 15 kwietnia 1967 roku w atmosferze wielkiego sukcesu oddano budynek do użytku. W szkole znajdowało się wówczas 8 sal lekcyjnych, świetlica, pokój nauczycielski i mieszkania kierownika szkoły. Budynek ogrzewały piece kaflowe. W czasie wakacji 1967 roku rodzice uczniów wyrównali i ogrodzili teren oraz urządzili boisko. Również starsi uczniowie angażowali się w pracę na rzecz swojej szkoły. Dbali o jej estetykę i otoczenie, sadzili kwiaty, które później pielęgnowali. Przy szkole od lat pięćdziesiątych działała również drużyna harcerska. Od 1 września 1974 roku do szkoły w Dobiecinie zaczęto dowozić dzieci z klas starszych ze Szkoły Podstawowej w Postękalicach. Wraz z młodzieżą przybyli nowi nauczyciele. We wrześniu 1975 roku rozpoczęła funkcjonowanie kuchnia i stołówka.
W 1980 roku, gdy dyrektorem została pani Marianna Krogulec, zainicjowano starania o wybudowanie sali gimnastycznej. W 1984 roku rozpoczęto jej budowę, a od 1 września 1986 roku uczniowie mogli już ćwiczyć w „prawdziwej” sali gimnastycznej. Dyrektorem był wtedy pan Eugeniusz Cieślak. Większość międzyszkolnych zawodów sportowych Gminy Bełchatów organizowanych było w tej placówce.
Wiele dla szkoły zrobiła również następna dyrektor, pani Halina Gawron. Budynek przeszedł generalny remont. W 1991 roku dobudowana została część, w której są toalety. Powstała szatnia, maleńka sala komputerowa, gabinet dyrektora, sekretariat i pokój nauczycielski. Wybudowano kotłownię i założono centralne ogrzewanie. Odnowiono sale, korytarze i kuchnię. Utwardzono boisko i wykonano bieżnię. We wszystkich pracach bardzo chętnie uczestniczyli rodzice.
Następnym dyrektorem została pani Anna Anglart. W 1994 roku z jej inicjatywy w szkole założono radiowęzeł. Od 1998 roku dyrektorem była pani Elżbieta Tąpała. Również dzięki jej staraniom w szkole zaszło wiele nowatorskich, jak na tamte czasy, zmian. Między innymi założono nowoczesną pracownię komputerową z dostępem do internetu, wyposażono szkołę w fax, zakupiono nowoczesną kserokopiarkę.
Wszelkie imprezy szkolne, również sportowe, umilały występy szkolnego zespołu tanecznego „Rockitki", założonego przez panią Urszulę Baszczyńską. Natomiast na uroczystościach państwowych i patriotycznych reprezentowała szkołę drużyna „Orląt”, prowadzona przez pana Włodzimierza Bykowskiego. Rok 2001 był szczególnie ważny. W czerwcu tego roku nadano szkole imię generała Janusza Głuchowskiego i poświecono sztandar. Po oficjalnych uroczystościach, na które przyjechała również rodzina Janusza Głuchowskiego, odbył się wspólny festyn z udziałem lokalnych władz, rodziców, pracowników szkoły i uczniów.
W pobliżu szkoły rośnie olbrzymi, około 300-letni dąb szypułkowy. 22 kwietnia 2004 r. w Dniu Ziemi odbyło się uroczyste uznanie drzewa za pomnik przyrody oraz nadanie mu imienia „Generał". 13 października tego samego roku stanowisko dyrektora Szkoły Podstawowej w Dobiecinie objęła obecna dyrektor, pani Joanna Ladko- Szymańska. Od tego czasu szkoła zmienia się i modernizuje na miarę XXI wieku. W 2005 roku dokonano niezbędnej przebudowy bloku żywieniowego i wymieniono stolarkę okienną. Już podczas kolejnych wakacji rozpoczął się kapitalny remont budynku. Szkoła zyskała nowe tynki, drzwi i podłogi. Przebudowano zaplecze, szatnię, sekretariat oraz gabinet dyrektora. Zmodernizowano kotłownię i hydraulikę. Zbudowano podjazd dla wózków. Unowocześniono również salę gimnastyczną. Remont zakończył się w 2008 r. W kolejnych latach sale lekcyjne wyposażono w nowoczesne meble, ławki i krzesła. W 2014 roku wymieniono ogrodzenie wokół szkoły.
Szkoła otwiera się na środowisko lokalne i regionalne, współpracuje z wieloma instytucjami oraz bierze udział w licznych projektach. We współpracy z różnymi instytucjami otwarta została leśna ścieżka dydaktyczna o tematyce przyrodniczo- ekologicznej. Ścieżka pozwala na atrakcyjne prowadzenie plenerowych lekcji biologii, przyrody i ekologii. Przy szkole natomiast powstał „Ogródek dydaktyczny”. W ramach rządowego projektu „ORLIK” powstało obok szkoły wielofunkcyjne boisko ze sztuczną nawierzchnią i jeszcze w tym samego roku Miasteczko Ruchu Drogowego, na którym mogą doskonalić swoje umiejętności również uczniowie innych szkół gminnych. Szkoła to także tradycje, wycieczki, wyjścia na spacer, wyjścia w plener, kuligi, zabawy na śniegu, na lodzie, zawody sportowe, rozgrywki, osiągnięcia, pikniki, ogniska, spotkania z mikołajem, bale choinkowe.
Budynek, w którym miała powstać pierwsza szkoła, stał po drugiej stronie drogi, niedaleko miejsca, w którym teraz znajduje się Orlik. Pani Bogusz zastała budynek całkowicie zdewastowany, jednak jej to nie przeraziło. Z pomocą kilku życzliwych ludzi, przygotowała go do użytku szkolnego. I tak po wielu miesiącach starań, 8 listopada 1948 roku udało się rozpocząć pracę w szkole jednoklasowej, czyli takiej, w której wszyscy uczniowie uczą się w jednej grupie. Po wojnie wiele szkół, ze względu na braki lokalowe oraz brak nauczycieli, posiadało tylko jedną klasę. W 1949 roku w szkole założono elektryczność, a w kolejnych latach dokonano remontu.Zanim wybudowano nowy budynek szkoły, w którym się teraz znajdujemy, w starym było bardzo mało miejsca, dlatego pani Aleksandra oddała swoje mieszkanie na potrzeby szkoły, a sama zamieszkała tylko w jednej izbie.
W latach pięćdziesiątych część klas przeniesiono również do budynku gajówki, która stała w miejscu dzisiejszej szkoły. Także przez kilka lat szkoła była podzielona na dwa budynki po dwóch stronach dzisiejszej drogi. W 1961 roku stanowisko kierownika szkoły powierzono młodemu nauczycielowi, panu Czesławowi Pawlikowskiemu. Na jednym z zebrań z rodzicami, kierownik wystąpił z propozycją budowy nowej szkoły. Wniosek przyjęto z wielkim entuzjazmem. Na początku 1962 roku zawiązał się Społeczny Komitet Budowy Szkoły. Najpierw wybudowano jedną cześć budynku, a w nim dwie sale lekcyjne rozdzielone ruchoma ścianą. Po rozsunięciu ściany, powstawała duża sala przeznaczona na świetlicę. Górną część budynku przeznaczono na mieszkanie dla kierownika szkoły. Obecnie w tej części na parterze znajduje się stołówka i kuchnia, a na piętrze biblioteka i przez ostatnie 20 lat „zerówka”.
W 1962 roku do nowej części przylegał jeszcze stary budynek szkoły, którego środkową część nadal zamieszkiwał gajowy. Jednak w 1965 roku, gdy gajówkę przeniesiono, wybudowano następną część szkoły. 15 kwietnia 1967 roku w atmosferze wielkiego sukcesu oddano budynek do użytku. W szkole znajdowało się wówczas 8 sal lekcyjnych, świetlica, pokój nauczycielski i mieszkania kierownika szkoły. Budynek ogrzewały piece kaflowe. W czasie wakacji 1967 roku rodzice uczniów wyrównali i ogrodzili teren oraz urządzili boisko. Również starsi uczniowie angażowali się w pracę na rzecz swojej szkoły. Dbali o jej estetykę i otoczenie, sadzili kwiaty, które później pielęgnowali. Przy szkole od lat pięćdziesiątych działała również drużyna harcerska. Od 1 września 1974 roku do szkoły w Dobiecinie zaczęto dowozić dzieci z klas starszych ze Szkoły Podstawowej w Postękalicach. Wraz z młodzieżą przybyli nowi nauczyciele. We wrześniu 1975 roku rozpoczęła funkcjonowanie kuchnia i stołówka.
W 1980 roku, gdy dyrektorem została pani Marianna Krogulec, zainicjowano starania o wybudowanie sali gimnastycznej. W 1984 roku rozpoczęto jej budowę, a od 1 września 1986 roku uczniowie mogli już ćwiczyć w „prawdziwej” sali gimnastycznej. Dyrektorem był wtedy pan Eugeniusz Cieślak. Większość międzyszkolnych zawodów sportowych Gminy Bełchatów organizowanych było w tej placówce.
Wiele dla szkoły zrobiła również następna dyrektor, pani Halina Gawron. Budynek przeszedł generalny remont. W 1991 roku dobudowana została część, w której są toalety. Powstała szatnia, maleńka sala komputerowa, gabinet dyrektora, sekretariat i pokój nauczycielski. Wybudowano kotłownię i założono centralne ogrzewanie. Odnowiono sale, korytarze i kuchnię. Utwardzono boisko i wykonano bieżnię. We wszystkich pracach bardzo chętnie uczestniczyli rodzice.
Następnym dyrektorem została pani Anna Anglart. W 1994 roku z jej inicjatywy w szkole założono radiowęzeł. Od 1998 roku dyrektorem była pani Elżbieta Tąpała. Również dzięki jej staraniom w szkole zaszło wiele nowatorskich, jak na tamte czasy, zmian. Między innymi założono nowoczesną pracownię komputerową z dostępem do internetu, wyposażono szkołę w fax, zakupiono nowoczesną kserokopiarkę.
Wszelkie imprezy szkolne, również sportowe, umilały występy szkolnego zespołu tanecznego „Rockitki", założonego przez panią Urszulę Baszczyńską. Natomiast na uroczystościach państwowych i patriotycznych reprezentowała szkołę drużyna „Orląt”, prowadzona przez pana Włodzimierza Bykowskiego. Rok 2001 był szczególnie ważny. W czerwcu tego roku nadano szkole imię generała Janusza Głuchowskiego i poświecono sztandar. Po oficjalnych uroczystościach, na które przyjechała również rodzina Janusza Głuchowskiego, odbył się wspólny festyn z udziałem lokalnych władz, rodziców, pracowników szkoły i uczniów.
W pobliżu szkoły rośnie olbrzymi, około 300-letni dąb szypułkowy. 22 kwietnia 2004 r. w Dniu Ziemi odbyło się uroczyste uznanie drzewa za pomnik przyrody oraz nadanie mu imienia „Generał". 13 października tego samego roku stanowisko dyrektora Szkoły Podstawowej w Dobiecinie objęła obecna dyrektor, pani Joanna Ladko- Szymańska. Od tego czasu szkoła zmienia się i modernizuje na miarę XXI wieku. W 2005 roku dokonano niezbędnej przebudowy bloku żywieniowego i wymieniono stolarkę okienną. Już podczas kolejnych wakacji rozpoczął się kapitalny remont budynku. Szkoła zyskała nowe tynki, drzwi i podłogi. Przebudowano zaplecze, szatnię, sekretariat oraz gabinet dyrektora. Zmodernizowano kotłownię i hydraulikę. Zbudowano podjazd dla wózków. Unowocześniono również salę gimnastyczną. Remont zakończył się w 2008 r. W kolejnych latach sale lekcyjne wyposażono w nowoczesne meble, ławki i krzesła. W 2014 roku wymieniono ogrodzenie wokół szkoły.
Szkoła otwiera się na środowisko lokalne i regionalne, współpracuje z wieloma instytucjami oraz bierze udział w licznych projektach. We współpracy z różnymi instytucjami otwarta została leśna ścieżka dydaktyczna o tematyce przyrodniczo- ekologicznej. Ścieżka pozwala na atrakcyjne prowadzenie plenerowych lekcji biologii, przyrody i ekologii. Przy szkole natomiast powstał „Ogródek dydaktyczny”. W ramach rządowego projektu „ORLIK” powstało obok szkoły wielofunkcyjne boisko ze sztuczną nawierzchnią i jeszcze w tym samego roku Miasteczko Ruchu Drogowego, na którym mogą doskonalić swoje umiejętności również uczniowie innych szkół gminnych. Szkoła to także tradycje, wycieczki, wyjścia na spacer, wyjścia w plener, kuligi, zabawy na śniegu, na lodzie, zawody sportowe, rozgrywki, osiągnięcia, pikniki, ogniska, spotkania z mikołajem, bale choinkowe.
Galeria artykułu
